ის დღე არაფრით გამიორჩეოდა სხვებისგან. რიჟრაჟისთანავე ჩემმა ტვინის ხვეულებმა სიგნალი მომცეს, რომ გაღვიძების ჟამმა მოაწია. რაკი სხვა გზა არ მქონდა, წამოვწიე თავი და ჯინსებში წავყავი ფეხი, თხელი მაისური გადავიცვი, ზურგჩნთა მოვიგდე, ყურსასმენები გავირჭე ყურში და ოჯახის წევრებისთვის ხმის გაუცემლად გავყევი სკოლის მრავალგზის გავლილ გზას, რომელიც იმდენად მომყირჭდა, მზად ვიყავი სხვა ქუჩებით მევლო და მარშრუტი დამეგრძელებინა...არა რა, რა მაგარი იქნებოდა ახლა ესპანეთში! სადმე ღია ცის ქვეშ, ჩემს ესპანელ მეგობრებთან...
