ამ საღამოს ყოველდღიური რუტინისგან ქანცგწყვეტილი თბილად მოვკაალათდი ბუხრის წინ,
ფლეიერით და მურაბიანი ჩაით..
იმაზე ჩავფიქრდი, როგორ მჭირდება ახლა რაღაც ახალი.. უკვე საშინლად მაღიზიანებენ ეს ზედმეტად ყოვლისმცოდნე და სერიოზული თინეიჯერები, რომლებსაც არაერი აკვირვებთ, ზედმეტად თანამედროვეები არიან..
არ მინდა მატერიალიზმის ჭაობში ჩავეფლო, ვინმეს ან რამეს ძალა მინდა ვიგრძნო, რომ მოვეჭიდო და ამომათრიოს.
ველოდები ახალ ეტაპს, საოცარი ოპტიმიზმით
წარმოვიდგენ ჩემს ოცნებებს..
უფრო სწორად, სულელურ ახირებებს, სხვას ალბათ სასაცილოდაც არ ეყოფა , ისეთებს...
აი,მაგალითად, რამდენი ხანია მინდა შემოდგომის რომელიმე თბილ,მთვარიან ღამეს სადმე გზატკეცილზე ფეხმორთხმულმა გავათენო კოცონის წინ..მაგრამ მარტო არა. ჩემს გვერდით იყოს ვინმე, ვინც კარგად უკრავს გიტარაზე :) :)
ჰო, და კიდევ, ერთი ბოთლი მარტინი სრულყოფდა ამ ყველაფერს
ვინ იცის, იქნებ ავასრულო კიდეც ეს ოცნება...
მთავარია, ადამიანს ისე ცხელი გული ჰქონდეს, თავისი გზის ბოლოს იმ დიდმა, ცივმა მარმარილოს ქვამაც რომ ვერ შეძლოს მისი გაგრილება...
P.S.
ამას მოუსმინეთ...რაღაცნაირად ჩემს განწყობას ასახავს
Sia - Breathe me
